Gül Bahçesi...

Delikanli yillar sonra dogdugu kasabaya doner. Sabah uyandiginda aklina

yillar once evlenmek istedigi, kasabanin guzel kizi gelir. Kizin

guzelligi cevre kasaba ve sehirlerde bile dillerdedir ve kimler

istediyse kiz bir turlu olumlu yanit vermemistir. Otelden cikar ve

gordugu yasli adama kizi sorar.

Yasli adam az ilerde bahce icinde guzel bir ev gosterir, kizin orada

oturdugunu soyler. Delikanli merak eder, kizin nasil biriyle

evlendigini. Bir kosede beklemeye baslar, bir muddet sonra yaslica kel

pek de hos gorunmeyen bir adami yolcu eder kiz kapidan...

Üstelik zengin bir adam da degildir...

Adam gittikten sonra delikanli calar kapiyi, kendini tanitir.

Sorar niye bu adamla evlendigini kiza...

Kiz soylerim der ama bir kosulla...

Evin arkasinda buyuk bir gul bahcesine goturur delikanliyi ve der ki:

Bu bahcenin en guzel gulunu bana getirirsen soyleyecegim sana niye bu

adamla evlendigimi... Ama asla geri yurumek yok bahcede, arkana bakmak

yok, en guzel gulu istiyorum sadece...

Memnuniyetle der delikanli ve girer bahceye...

Çok guzel sari bir gul durmaktadir karsisinda, tam elini gule

uzatmisken pembe bir gonca gorur az otede, ilerler... Ona uzanirken

kadife kirmizisi bir gul ilisir gozune ilerde... Derken...

Bir de bakar bahcenin sonuna gelmis...

Kiza verdigi soz gelir aklina.. Geri donmek yok... Ne yapsin..

Mecburen buldugu alelade, hatta solmaya yuz tutmus bir gulu

mahcup bir sekilde goturur kiza...

Kiz gulumser gulu gorunce..

"Bilmem aldin mi cevabini der delikanliya..."



Hayat bu bahcede yurumeye benzer...