Tweet
GELENEKSEL EL SANATLARIMIZ:
Sanayinin olmadığı ya da az gelişmiş olduğu yıllarda; el sanatlarımız, halkın ihtiyaçlarını karşılamakta ve bu işle uğraşanlar geçimlerini bu yolla sağlamaktaydı. Sanayi ürünleri artıkça, elde üretilen mallara talep azalmış ve günümüzde ise nerede ise tamamen yok olma durumuna gelmiştir.
Demircilik: Köyümüzde 1970'li yıllara kadar yaygın olan bir meslekti. Tüm mahallerde demirci dükkanları bulunurdu. Bu dükkanlar; balta, satır, orak, kama, bıçak gibi kesici alet ihtiyacını neredeyse tamamını karşılardı. Ayrıca bu dükkanlarda kapı kilit sistemleri, nal ve çivi de elde yapılırdı.
Bıçakçılık: Bu el sanatı dalı köyümüzde çok gelişmişti. Öyle ki köyün ismine Bıçakçılar adı verildi. Elde yapılan bıçaklar, komşu köylerde satılır ve sanatkarlar iyi kazanç elde ederlerdi.
Tanınmış bıçakçı ustalarımız; Mehmet Demirci, Enver Keçeci, Zekerya Kantaroğlu, Yahya Gümüşoğlu ve Aslan Perçin'dir. Günümüzde sadece Zekerya Kantaroğlu hayatta olup artık bu sanatla ugraşmamaktadır.
Su değirmenciligi: Köyümüzden yetişen su değirmeni ustaları, sadece köyümüzün değil, ilçemizdeki birçok köyün değirmenlerini de imal edip kurarlardı. Uzmanlık gerektiren bu uğraşının en tanınmış ustası Çedliyankar Mahallesi'nden merhum Aslan Perçin idi. Günümüzde çok az sayıda su değirmeni kalırken, değirmenci ustası bulunmamaktadır.
Kalaycılık: Kalaycılık yöremizin en eski geleneğidir. Köyde en tanınmış kalay ustası Ömer Kazanoğlu'dur.
El sepeti örme sanatı: Yörede çok yaygın olan ahsap el sepeti sanatının en önemli temsilcisi Ömer Kazanoğlu idi.
Budaksız çam ağacı, ilk önce suya yatırılıp suya doyması sağlanır ve sonra ince soyularak şekil verilir. Ardından sepet örülür, sonra da çeşitli desenlerle boyanarak kullanıma hazır hale getirilirdi.
Kadınların yaygın olarak kullandığı bu sepetler, günümüzde artık birer süs eşyası olarak vitrinleri süslemektedir.
Günümüzde bu sanatı, Ömer Kazanoğlu'nun oğlu Mustafa Kazanoğlu devam ettirmektedir. Bu sepetler, daha çok kullanım amaçlı değil süs eşyası niteliğinde alıcı bulmaktadır.
Sepetçilik: Yöremizde yaygın bir şekilde kullanılan ve esnek bir malzemeden yapılan bu sepetler, köy halkının ufak eşya taşımasında önemli bir yere sahiptir. Ayrıca zara denilen altına kızak takılan sepetler de kullanılır. Bu sepetler karda kaydırılarak taşımada kullanılır. Köy arazisi, son derece eğimli, dağınık ve yol olmadığından malzeme taşıma işi bu sepetlerle insan sırtıyla yapılırdı.
Halı ve kilimcilik: 1970'li yıllara kadar özellikle kilimcilik çok yaygındı. Çok sayıda sapekro denilen kilim tezgahları vardı. Kilim ihtiyacı genellikle evlerdeki tezgahlarda örülerek karşılanırdı. Halı tezgahları ve halı örmeciliği, kilime oranla daha azdı. Yöresel motifler kullanılırdı. Ayrıca yörede cecim denilen fakat desensiz ve daha kalitesiz kilim örmeciliği de yaygındı.
Keçi kılından yine kilime benzer yöresel adıyla sergi örülürdü. Günümüzde ne halı, ne kilim, ne de sergi örülmektedir.
Kumaş örme tezgahları: Kumaş örme tezgahları, daha çok 2. Dünya Savaşı yıllarında ve diğer kıtlık zamanlarında köyde yaygın bir şekilde kullanılırdı. Saf koyun yünü, el tezgahlarında dokunur ve elbise dikilirdi. Günümüzde nadiren olsa da bu geleneği yaşatanlara raslanmaktadır. Ayrıca yine yünden örülüp yeni doğan bebeklerin beşiklerine örtülen çeşitli desenli ehramlar, bu tezgahlarda örülürdü. Günümüzde az da olsa ehram örenlere raslanmaktadır.
Halat ve ip örme sanatı: Yöremizde doğal şartlardan dolayı yük insan sırtıyla taşındığından dolayı, yük taşıma ipleri geliştirilmiştir. Keçi kılından örülene tok, kendir ipten örülene ise çapan denir.
Desenli çorap örme: Köyümüzde yine yöremize özgü desenlerden oluşan ve kadınların zevkle giydiği desenli çoraplar örülür. Özel bir beceri ve zeka gerektiren bu örgü işini herkes beceremez ve bu konuda uzmanlaşmış kadınlar örerdi. Günümüzde desenli çorap örme becerisine sahip olanlara artık nadiren raslanmaktadır.
Ayrıca genç kızlarımızın ve kadınlarımızın uğraşları olan oya ve çeşitli el örgüleri köyde yaygın olan el sanatları arasında gösterilebilir.
Sanayinin olmadığı ya da az gelişmiş olduğu yıllarda; el sanatlarımız, halkın ihtiyaçlarını karşılamakta ve bu işle uğraşanlar geçimlerini bu yolla sağlamaktaydı. Sanayi ürünleri artıkça, elde üretilen mallara talep azalmış ve günümüzde ise nerede ise tamamen yok olma durumuna gelmiştir.
Demircilik: Köyümüzde 1970'li yıllara kadar yaygın olan bir meslekti. Tüm mahallerde demirci dükkanları bulunurdu. Bu dükkanlar; balta, satır, orak, kama, bıçak gibi kesici alet ihtiyacını neredeyse tamamını karşılardı. Ayrıca bu dükkanlarda kapı kilit sistemleri, nal ve çivi de elde yapılırdı.
Bıçakçılık: Bu el sanatı dalı köyümüzde çok gelişmişti. Öyle ki köyün ismine Bıçakçılar adı verildi. Elde yapılan bıçaklar, komşu köylerde satılır ve sanatkarlar iyi kazanç elde ederlerdi.
Tanınmış bıçakçı ustalarımız; Mehmet Demirci, Enver Keçeci, Zekerya Kantaroğlu, Yahya Gümüşoğlu ve Aslan Perçin'dir. Günümüzde sadece Zekerya Kantaroğlu hayatta olup artık bu sanatla ugraşmamaktadır.
Su değirmenciligi: Köyümüzden yetişen su değirmeni ustaları, sadece köyümüzün değil, ilçemizdeki birçok köyün değirmenlerini de imal edip kurarlardı. Uzmanlık gerektiren bu uğraşının en tanınmış ustası Çedliyankar Mahallesi'nden merhum Aslan Perçin idi. Günümüzde çok az sayıda su değirmeni kalırken, değirmenci ustası bulunmamaktadır.
Kalaycılık: Kalaycılık yöremizin en eski geleneğidir. Köyde en tanınmış kalay ustası Ömer Kazanoğlu'dur.
El sepeti örme sanatı: Yörede çok yaygın olan ahsap el sepeti sanatının en önemli temsilcisi Ömer Kazanoğlu idi.
Budaksız çam ağacı, ilk önce suya yatırılıp suya doyması sağlanır ve sonra ince soyularak şekil verilir. Ardından sepet örülür, sonra da çeşitli desenlerle boyanarak kullanıma hazır hale getirilirdi.
Kadınların yaygın olarak kullandığı bu sepetler, günümüzde artık birer süs eşyası olarak vitrinleri süslemektedir.
Günümüzde bu sanatı, Ömer Kazanoğlu'nun oğlu Mustafa Kazanoğlu devam ettirmektedir. Bu sepetler, daha çok kullanım amaçlı değil süs eşyası niteliğinde alıcı bulmaktadır.
Sepetçilik: Yöremizde yaygın bir şekilde kullanılan ve esnek bir malzemeden yapılan bu sepetler, köy halkının ufak eşya taşımasında önemli bir yere sahiptir. Ayrıca zara denilen altına kızak takılan sepetler de kullanılır. Bu sepetler karda kaydırılarak taşımada kullanılır. Köy arazisi, son derece eğimli, dağınık ve yol olmadığından malzeme taşıma işi bu sepetlerle insan sırtıyla yapılırdı.
Halı ve kilimcilik: 1970'li yıllara kadar özellikle kilimcilik çok yaygındı. Çok sayıda sapekro denilen kilim tezgahları vardı. Kilim ihtiyacı genellikle evlerdeki tezgahlarda örülerek karşılanırdı. Halı tezgahları ve halı örmeciliği, kilime oranla daha azdı. Yöresel motifler kullanılırdı. Ayrıca yörede cecim denilen fakat desensiz ve daha kalitesiz kilim örmeciliği de yaygındı.
Keçi kılından yine kilime benzer yöresel adıyla sergi örülürdü. Günümüzde ne halı, ne kilim, ne de sergi örülmektedir.
Kumaş örme tezgahları: Kumaş örme tezgahları, daha çok 2. Dünya Savaşı yıllarında ve diğer kıtlık zamanlarında köyde yaygın bir şekilde kullanılırdı. Saf koyun yünü, el tezgahlarında dokunur ve elbise dikilirdi. Günümüzde nadiren olsa da bu geleneği yaşatanlara raslanmaktadır. Ayrıca yine yünden örülüp yeni doğan bebeklerin beşiklerine örtülen çeşitli desenli ehramlar, bu tezgahlarda örülürdü. Günümüzde az da olsa ehram örenlere raslanmaktadır.
Halat ve ip örme sanatı: Yöremizde doğal şartlardan dolayı yük insan sırtıyla taşındığından dolayı, yük taşıma ipleri geliştirilmiştir. Keçi kılından örülene tok, kendir ipten örülene ise çapan denir.
Desenli çorap örme: Köyümüzde yine yöremize özgü desenlerden oluşan ve kadınların zevkle giydiği desenli çoraplar örülür. Özel bir beceri ve zeka gerektiren bu örgü işini herkes beceremez ve bu konuda uzmanlaşmış kadınlar örerdi. Günümüzde desenli çorap örme becerisine sahip olanlara artık nadiren raslanmaktadır.
Ayrıca genç kızlarımızın ve kadınlarımızın uğraşları olan oya ve çeşitli el örgüleri köyde yaygın olan el sanatları arasında gösterilebilir.