Bir “ahde vefâ” örneği

Bir “ahde vefâ” örneği


Mısır’da medfun bulunan velîlerden “Zeynelâbidin Münâvî” hazretlerine, bir gün “ahde vefâ” hakkında sordular.
Cevabında;
- Peygamber Efendimiz, ahde vefa konusunda çok titizdi, buyurdu.
- Nasıl? dediler.
- Şöyle ki, henüz Peygamberliğini tebliğ etmemişken alışveriş yapmıştı bir kişiyle. Bir miktar borçlanıp, ödeme hususunda anlaştılar. Falan gün, falan saatte bir yerde buluşup ödeyecekti borcunu. O gün ve o saatte Efendimiz anlaştıkları yere gitti. Ama adam yoktu ortalarda.
- Efendimiz ne yaptı hocam?
- Ertesi gün yine gitti. Ama adam yine gelmemişti.
- Üçüncü gün de mi gitti yoksa?
- Evet. Üçüncü gün yine gidip aynı yerde bekliyordu ki, o kimse geldi nihayet. Ama çok mahcuptu tabii.
- Özür dilerim, dedi. İki gün de unuttum.
Ancak Efendimizin bu hareketini çok beğenmiş, kendisini çok sevmişti. Peygamberlik ilan edilince koştu hemen, “İlk îman edenler”den oldu.

Kimseyi kırmazdı
Bir gün de bâzı gençler bu zâta gelerek;
- Efendim, bize Peygamberimizden bahseder misiniz, dediklerinde;
- Allahın Resulü yumuşak huylu idi, buyurdu. Kimseye sert söylemezdi.
- Hiç kimseye mi efendim?
- Evet. Hizmetçisine bile sert söylemez, hattâ onların işlerine yardım ederdi.
Ve ilave etti:
- Enes bin Malik; “Resulullaha on sene hizmet ettim. Lâkin bu on sene içinde Onun bana hizmeti, benim Ona yaptığımdan daha çoktur” demiştir.
Şöyle devam etti:
Efendimiz her sabah namazını Eshâbına kıldırınca nur yüzünü cemaate döndürerek;
- Hasta bir kardeşimiz varsa, ziyaretine gidelim, buyururdu.
- Hasta kimse yok, denirse;
- Cenazesi olan varsa, yardımına gidelim, derdi.
- O da yok, denirse;
- O halde rüyâ gören varsa, tabir edelim, buyururdu.