Tweet
Resulullahın şefkati
25 Nisan 2006 Salı
Kayseri’de medfun bulunan velîlerden “Kılıç Ali Efendi”, bir gün bâzı gençlere Peygamber Efendimizi anlatırken;
- O, insanlara olduğu gibi, her can taşıyana da acır, şefkat ederdi, buyurdu.
- Nasıl? dediler.
- Mesela hayvanlara eliyle su kabını tutar, içip doymasını beklerdi. Yine bindiği at koşup da terlese, yüzünü mübarek eliyle silerdi. “Mütevazı” olduğu kadar “Heybetli”ydi de. Kendisi mütevazı davranmasaydı, heybetinden yanında hiç kimse rahat giremez ve oturamazdı.
- Bir misal verseniz efendim.
- Pekâlâ. Mesela bir gün huzuruna bir kimse geldi. Bir derdini arz edecekti Efendimize. Ancak mübarek yüzüne bakınca heybetinden terlemeye başladı. Efendimiz, onun bu halini görünce;
- Sıkılma! buyurdu. Ben hükümdar değilim. Ben, kurumuş et yiyen bir kadının oğluyum. Herkes gibi yer içer, yorulur otururum.
Böylelikle adamcağızın korkusu gitti ve derdini açabildi ancak.
Şöyle devam etti:
- Sevgili Peygamberimizin kapıcısı, bekçisi yoktu. Herkes rahatlıkla yanına girer, derdini anlatırdı. Son derece heybetli iken şaşılacak kadar da “Hayâ sahibi”ydi.
- Nasıl mesela efendim?
- Mesela edebinden, konuştuğu kimsenin yüzüne bakmazdı. Allahü teâlâdan korkusu pek fazla olup; “Allahtan en çok korkanınız benim” buyururdu. Umumiyetle mahzun olup; “Benim gördüğümü siz görseydiniz, az güler çok ağlardınız” buyururdu.
- Başka hocam?
- Havada bulut görse; “Yâ Rabbî! Bu bulutu bize azap gönderme!” diye niyaz eder, bir rüzgar esse; “Bize hayırlı rüzgârlar ver” diye dua eder, gök gürlediğinde ise; “Yâ Rabbî! Azâbınla bizi helak eyleme!” diye yalvarırdı.
Şöyle bitirdi:
- O Server, bu dünyaya zerre kadar gönül vermemişti. Allahü teâlâ, Ona; “İste vereyim” buyurduğu halde yine dünya serveti istememişti. “Mi’rac gecesi”nde Cennete girmiş, ama “Cennet nîmetleri”ne dönüp de bir kere bile bakmamıştı.
25 Nisan 2006 Salı
Kayseri’de medfun bulunan velîlerden “Kılıç Ali Efendi”, bir gün bâzı gençlere Peygamber Efendimizi anlatırken;
- O, insanlara olduğu gibi, her can taşıyana da acır, şefkat ederdi, buyurdu.
- Nasıl? dediler.
- Mesela hayvanlara eliyle su kabını tutar, içip doymasını beklerdi. Yine bindiği at koşup da terlese, yüzünü mübarek eliyle silerdi. “Mütevazı” olduğu kadar “Heybetli”ydi de. Kendisi mütevazı davranmasaydı, heybetinden yanında hiç kimse rahat giremez ve oturamazdı.
- Bir misal verseniz efendim.
- Pekâlâ. Mesela bir gün huzuruna bir kimse geldi. Bir derdini arz edecekti Efendimize. Ancak mübarek yüzüne bakınca heybetinden terlemeye başladı. Efendimiz, onun bu halini görünce;
- Sıkılma! buyurdu. Ben hükümdar değilim. Ben, kurumuş et yiyen bir kadının oğluyum. Herkes gibi yer içer, yorulur otururum.
Böylelikle adamcağızın korkusu gitti ve derdini açabildi ancak.
Şöyle devam etti:
- Sevgili Peygamberimizin kapıcısı, bekçisi yoktu. Herkes rahatlıkla yanına girer, derdini anlatırdı. Son derece heybetli iken şaşılacak kadar da “Hayâ sahibi”ydi.
- Nasıl mesela efendim?
- Mesela edebinden, konuştuğu kimsenin yüzüne bakmazdı. Allahü teâlâdan korkusu pek fazla olup; “Allahtan en çok korkanınız benim” buyururdu. Umumiyetle mahzun olup; “Benim gördüğümü siz görseydiniz, az güler çok ağlardınız” buyururdu.
- Başka hocam?
- Havada bulut görse; “Yâ Rabbî! Bu bulutu bize azap gönderme!” diye niyaz eder, bir rüzgar esse; “Bize hayırlı rüzgârlar ver” diye dua eder, gök gürlediğinde ise; “Yâ Rabbî! Azâbınla bizi helak eyleme!” diye yalvarırdı.
Şöyle bitirdi:
- O Server, bu dünyaya zerre kadar gönül vermemişti. Allahü teâlâ, Ona; “İste vereyim” buyurduğu halde yine dünya serveti istememişti. “Mi’rac gecesi”nde Cennete girmiş, ama “Cennet nîmetleri”ne dönüp de bir kere bile bakmamıştı.
Yorum