“Buna kim cevap verir?”

Konu: “Buna kim cevap verir?”

Mektup şöyle:
-Ey Hâlid, büyük dedem Resûlullah, rüyada bu fakîre görünüp buyurdu ki: “Evlâdım! Semerkant’ta Müslümânlar âcilen seni bekliyorlar. Hemen git ve o rahibin şerrinden kurtar onları!..”
Ve buyurdular ki:
- “Öyle güzel cevaplar veresin ki ona, o rahip de gelsin îmâna!..”
Mektup şöyle bitiyor:
- “İşte ey Sultân Hâlid, Efendimiz, bize böyle emretti. Kalbiniz rahat olsun. Mektûbu, biri ile gönderiyorum. Ben de yârın geliyorum. Selam ederim...”
Âlimler bunları dinlediler.
Hayretlerinden “Tekbîr” getirdiler.
Allahü ekber! Allahü ekber!
Zîrâ Anadolu ile Semerkant arası, tam “Bir aylık” yoldu.
O yolcu ise bu yolu “Bir gün”de katetmişti.
Kendi de, “Yarın geliyorum” demişti.
Ve ertesi gün...
Sultân ve adamları, erkenden karşılamaya çıktılar “Seyyid Alaaddin”i.
Az sonra gördüler geldiğini.
Evet, önde beyaz atında “Seyyid alaaddin” vardı. Bir grup velî de ardındaydı.
Sultan Hâlid ve erkânı hürmeten atlarından indiler.
“Seyyid Alâaddîn”i istikbal eylediler.
Büyük âlim, sultanın gözlerinden öptü ve
- Ey Hâlid, Resûl’ün emriyle geldim, buyurdu. Haydi, o rahibi çağır da münazara edelim.
Ertesi gün câmide, bir araya gelindi.
Fakat o da ne?
Rahip “Seyyid Alâaddîn”i görür görmez “Şehâdet”i getirip Müslümân oldu hemen.
Hatta eğilip hürmetle öptü ellerinden.
Herkes şaşırmıştı.
- Neden îman ettin? dediler.
Râhip, Seyyid Alaaddin’e dönerek;
- Dün gece rüyâmda gördüğüm “zât” sizdiniz, dedi. Bütün suâllerime bir bir cevap verdiniz. Hem öyle tatmîn ettiniz ki, hiç şüphem kalmadı.
Ve ilave etti:
Uyanınca söz verdim kendi kendime.
- Neye söz verdiniz?
- Sizi görür görmez îman edeceğime...

Konu: “Buna kim cevap verir?”

çok güzel kardeş ellerin dert görmesin.

Konu: “Buna kim cevap verir?”

Ellerine sağlık kardeş...

Saygılar.